Annem...Özledim...Çoook...

Eliz üyemiz gönderdi.

anne…
gönlün en sevdiği
merhamet denizi
“gelir misin” deyince
şehirler aşıp koşandın
“yavrum” derken yayılırdı şefkatli sesin
her harfinden nurlar saçardın

kâinatın en büyük buluşu anneliğin
bilgelerin en sanatkârı
çocuk saffetimin ressamı
sevginin vefanın şairiydin
kırık dökük kelimelerim
yetmez ki seni tarife
ötesi yok işte annesin, annesin

ben de bir anneyim
yokuşu kırılmış şahikalarda
yine de sanma sakın
artık sana muhtaç değilim
yaş otuz beş*
savrulan ömrümdür ağaran saçlarımda
ellerin ki ah dağları devirirdi
o ellerini öpmeyi özledim.

en tenhasında kimsesizliğin
yenildin çırpınışına kalbinin
gittin işte gittin bırakıp beni
korkunç fırtınalarında bir denizin
bir Hacer kabullenişiydi
sessizce burada kalışım

uyudum uyanmayı unutarak
ama ben de anneydim ve
uyandırdılar beni sarsarak
“annem” dedim annem olsaydı…
annem olsaydı, incitmeden uyandırırdı
ve bereketli ümit azığından
acıyan yerlerime
cömertçe sürerdi

üflerdi rukyelerinden
ruhumun dinmeyen acısına
tutardı beceriksiz ellerimden
yürüyen ayağım olur
başımı kaldırırdı göğsümden
gören gözüm, onurum, her şeyim
şükür ki sen benim annemdin

başarmıştın işte zor olanı
yani anne olmayı
cenneti sermişken rabbim ayağına
sana sunmak için
her şiir öylesine sıradan ki
sen benim annemdin şükür ki…

*Cahit Sıtkı TARANCI'dan bir mısra.
 
Zeynep Sati Yalçın
 






 

Tarih : 2010-05-30 13:18:16 | Hit: 1993 | Puan: 0