Babil Kulesi ve Fildişi Kuleler

Nurperi üyemiz gönderdi.

I.

Yok olmak istiyorum
ama sende hep var olmak...
Hep sende yaşamak ve ölümsüzlüğü
billur dudaklarından tatmak...
Ve seninle kırık bir dal ucundaymış gibi
sevişmelerimiz geliyor aklıma
daha fazlasını istemezmiş gibi.
Ve Canımıniçi dudakların ölesiye kırmızı
en azından beni öldürecek kadar
Sensizlik bir uçurum
aşağı düşmeyi isteyebileceğin kadar ölüme yakın.
Bir vadi;
çıkışı olmayan
ve hapsolmaya razı kalabileceğin kadar
mahkum psikolojisinde.
Bütün şehir yıkılıyor...
Birbiri ardına düşüyor aydınlıklar
bir yokoluşun resmini çiziyor tabiat
hırçın mı hırçın fırça darbeleriyle.
Haydi!
Kaybol sen de
Yıkıl bu şehrin en ücra köşesinde
sonra ölüme inat
cesurca dolaş Trafalgar`da.
Kimseye sorma birşey sakın
ve habersizce bu şehrin yıkılışını seyret
yıkılışını, yıkılışımı, yıkılışımızı...
Seni yok olurcasına seviyorum.


II.

Hüzünlü ve titrek nağmelerini çalıyor geçmişin
en unutulmaya yüztutmuş tarafından
bir keman.
Düşündükçe derin bir sessizliğe gömülüyor
dimağımda pas tutmuş düşünceler.
Bir kanun maziye ne kadar bağlı
ve özlem doluysa işte o kadar düşünüyorum
geride kalmış özlemleri.
Kimse tutmuyor Leyla`nın yerini,
Babil Kulesi`nden haykırıyorum kendimi
Mecnun`un müptelalığına hapsederek.
Sana meft`un iken bütün demler ve içindeki ağyar
bir çöl rüzgarına kaptırıyorum hayallerimi.
Ve hayallerim delip geçiyor zamanları
bilinmeyen bir mekanda
bilinmeyen bir zamanda
yakalıyıveriyorum hüzünlerimle harmanlanmış hülyalarımı
ve o çöl rüzgarını.
Kesişen zamanlarda buluyorum seni ve kaybetmemek için
esiyorum gelmişe geçmişe.
Seni bir udun Aşk dolu vuruşlarında sevebiliyorum ancak
susturamıyorum bende çalan bu ahenkli şarkını.
Ve hiç kimsenin bilmediği bir şehirde sırf senin için
fildişi kuleler inşa ediyorum.
Bağdat`ı saklıyorum bütün elemleriyle.
Bir kilidi açıyorum
bir şifre çözüyorum
seninle paylaşıyorum sadece.
Sakın kimseye söyleme
kulağına fısıldıyorum:
``Sen Leyla`sın.``
ve ben hep seni sevdim
tüm zamanlar ve mekanlarda.


III.

Seni Leyla`nın yerine koyup sevmeyi o kadar kolay sanma!
Seni sevdiğimi söylerken tutulursa dilim
tüm mısralarımı sil gözyaşlarınla
ve bir daha başkasından duyarsan
herhangi bir sevgi sözcüğü
sakın kanma!
Kanarsan
damarlarımda kana ve çeşme olsun kanlı gözyaşlarım
damarlarında.
Bir daha zaman yürümeyecek hiç
sevemezsem seni
ve Leyla`yı gömecekler!
Toprağını son damlasına kadar
kanlarımla yıkıyacaklar
belki hayat verir diye.
İşte o zaman kurak arazilerdeki cılız otlar gibi yeşerecek
sana olan sevdam.
Bir yangının küllerinden
tekrar yangını başlatacağım
ve bu şehri yakacağım.
Cılız otlar yeşerdikçe yeşerecek
yandıkça yanacak.
Sana aşkım asla kurak kalmayacak.
Bu şehir yanıp kül olacak
yemin ettiğim bu sevda
Mecnuni bir mabet gibi
bu şehre damgasını vuracak
Leyla diye.
 
Önder Kurt
 




Şu konularda daha fazla şiir:
Özlem, Doğa, Çevre, Şehir





 

Tarih : 2010-05-28 16:43:40 | Hit: 1341 | Puan: 0