Kendi Yalnızlığımı Asıp Boynuma

Dicle üyemiz gönderdi.

Kendi yalnızlığımı asıp boynuma, sürüyorum kendimi insanların arasına. İnsanlar ki kendi karanlıklarında çoğalmakta. Bir yüzde binlerce maskeyle diğerlerinin arasına karışmakta.
Susuyorum ve sustukça büyüyor kargış. Beynimin bütün karanlık dehlizlerinde uğultulu bir kalabalık gibi dolaşıyor öfke. Kin atını şaha kaldırmış delişmen süvari. Yıkılıyor duvarlar önünde. Mağrur kaleler korkulu düşler uykusundan sarsılarak uyanıyor.
Uyanıyor ansızın hırçın bir kahkaha dudaklarımda. Ansızın şah mat oluyor bütün adsızlar.
- Ben, diyorum, ben, kendi yalnızlığıyla kavrulan, acının ve aşkların kutsadığı şaşı çocuk. Göğeren başak gibi biçildim bilir misin? Bilir de çıkar gelir misin? Sokaklar yutkunuyor ayak seslerimle. Ayak seslerimle yıkanıyor kaldırımlar.
Kirli çiçekler boyun büküyor sert ve kararlı seslerle dolanan ayakların altında. Çiğneniyorum. Çiğnendikçe kanıyor ak perçemli ninemin zümrüd-ü anka kuşuna yuvalık eden küçümen yüreği. Yürek ki masallardaki devlerle cenge tutulmakta hala. Annem ak pak elleriyle uzanıyor kendi ağırlığı altında eğilmiş başıma. Başım kendi ağırlığını savuşturma telaşında.
- Anne bırak başımı, Sen yüreğime dokun. Diyorum. Kendi sesinden ürken kuşkanadı yüreğime dokun. Benim yüreğim acıyor anne. Yüreğim kanıyor. Şehir kendi yüreksizliğini acılara tutunmuş yüreklerle sınıyor durmadan.
Zaman cinnetin alacakaranlık kuşağına düşmüş yorgun bir çift göz olup izliyor olup biteni. Yürekler ancak kendilerine tutunarak ısınıyor. Yürüyorum, yüzüm kendi maverama dönük. Ayak seslerim taa kendimden duyulmakta.
Annem çıkıyor oyundan, ninem çıkıyor. Şehir katlanıyor kendi içinde, bir çocuk uyanıyor. Sesler kendi ahenklerinin izini sürmekte, gözlerden bir damla yaş süzülüyor.
Bir içli şarkının son nağmeleri“Dönülmez akşamın ufkundayız/vakit çok geç/Bu son fasıldır ey ömrüm/ Nasıl geçersen geç”.
Susuyorum!
 
Mustafa Keloğlu
 






 

Tarih : 2010-05-28 16:29:50 | Hit: 1089 | Puan: 0