Yeşim üyemiz gönderdi.
Adem le Havva dan başlayıp,
Bugünlere getirdik hayat oyununu
Adı sevgiydi
Maksat büyük seyirciyi mutlu etmek
Başroldeki oyuncuya uymak
Kitaptaki kuralları uygulamaktı
Bu sahneden ne jönler,ne figuranlar geçti
Biz son perdeyi oynuyorduk
Oyun bitince,
Büyük seyirciyi gururla selamlayacak,
O da bize çiçekler atacaktı
Yaşlı salon gül bahcesi olacaktı
Senaryo da öyle yazıyordu
Çoğumuz okumadı o kitabı
Çoğumuz unuta unuta oynadı
Zamanla oyuncular ikiye bölündü
Ezberciler, kuralcılar
Oyunun adı menfaat oldu
Kötü senaristin yazdıklarına yöneldik
Her tarafa kan sıçradı
Tutuşan eller yoktu
Biz sanat icra etmeyi bırakıp
Birbirimize girdik
Alkışlar iyice azaldı
Beceremedik,ayakta duramadık
Düşünmedik
Yok saydık büyük seyirciyi
İnkar ettik
O da ibretle bize baktı
Ne geldiyse eline fırlattı yüzümüze
Öylesine mahvettik ki oyunu
Hiç varolduğumuza değmedi
Yıkılsın bu salon
Yansın bu sahne
Çünkü...
Tanrı bu oyunu hiç beğenmedi
Mustafa Tuğrul Koşar
Şu konularda daha fazla şiir:
Mutluluk, Çiçek, Tanrı
Tarih : 2010-03-20 12:24:38 | Hit: 1949 | Puan: 0
Copyright © 2007 - ∞ by CemveNuray.Com. Tüm hakları Cem ve Nuray'a aittir.