Eski Degildi Yaralar Ve Tanıdıktı Kabukları

Peri üyemiz gönderdi.

Kalbimin dinamit olan yeri hazır patlamaya,
Alnımda mayın,
Yanaklarımda pusudur yalnızlık.
Dudaklarımla dövülmüş kanatılmış bir kaç sözcük,
Nereye baksam gözlerimi her kırptığımda,
Yokluğun çarpar yüzüme,
Geceye bırakır yerini güneş
yıldızlar, bulutlar, yakamozlar içinde.

Şimdi hangi kentin adını yazsam Deniz'den ırak,
İçi kanıyor yolların,
Sönüyor ışıkları tek tek,
Tellerinde intiharına koşuyor serçeler,
Tutunamıyor kaldırımlar,
Düşüyor hayalleri sokaklarında büyüyen çığlıkların,
gecede(n) yoksu(n) l üstelik!

Yaklaşan bir sel felaketi gibiydi adımlarımız
Kimseler geçemezdi önüne
Kolları kesik, dizlerinden vurulmuş bir duvar örübilirdi ancak
Sonra genç bir ''Eskici'' durabilirdi önünde masallardan kalma,
Yaz yağmuru gibi boşalan gözyaşları bile kâr etmez
Pembe buğusu yanağımız gözyaşını,
Yer, yağmuru hep tanıyacaktır
Başka bir dilde dilenen bir dilencinin ne istedigi ne kadar anlaşılabiliyorsa,
O denli durulacaktır yaralar ve acısı kalmayacaktır...

Çok zaman alınyazısı oturdu sayfaların gövdesine
Bu haydut gecelerin sırtında dolaştı ayak izlerini bırakmadan,
Çığlığımızı taşıyorduk gelecek yarınlara,dün bile olmayacaktı
Adı konulamayan bir mevsim yaratacaktı boynundan öperken seni dudaklarım
Ve dudaklarımız kanarcasına öpüşürken
Kanayan yerlerimiz kabuk bağlamayacaktı!


21.11.2007/İzmit
 
Deniz Ekrem
 






 

Tarih : 2010-03-19 18:55:52 | Hit: 1350 | Puan: 0