Rana üyemiz gönderdi.
sözcük rayları üzerinde,
kabuk bağlamış hüzünlerin
zamana yayılmışlığı
ruhların özünde kanayan yel değirmenleri
alacakaranlık denizlerde yalnızlığa atılmış yüzler
şiir iskelesine saplanan acı vurgunları
kent sarhoşluğunda yoğrulan sevinçler,
mevsim çiçeklerinden renklerini kaçırır..
camların buğusunda kaybolan gölgeler
ve sokakların düşçıkmazında parçalanan yürekler
yaşamın geçmişinde seslerin yaprağı savrulur
geçip giden zamansı burukluğun
katran tadında yankıları,
ömrün soluğunda inler..
ben
ve belki sen,
düşe kalka büyümüşüzdür
bu zifiri öykülerin morgunda
sevgilerin uçucu olduğuna,
yağmurun sözcükleri üşüttüğüne
şaşarak ölmüşüzdür..
İsmail Bora Özcan
Şu konularda daha fazla şiir:
Şiir, Şehir
Tarih : 2010-03-19 18:51:33 | Hit: 1346 | Puan: 0
Copyright © 2007 - ∞ by CemveNuray.Com. Tüm hakları Cem ve Nuray'a aittir.