Adım İslam

Melis üyemiz gönderdi.

ADIM İSLAM

I

Adımı sordular.
Biliyordum ki adımın önemi yoktu.
Konuşmama hakkıma sahip olduğumu,
Söyleyeceklerimin aleyhimde delil olabileceğini...
Gibisinden uyduruk sözleri söylemeyeceklerini biliyordum.
Başıma çuval geçireceklerini,
Ellerimi zincirleyeceklerini,
Beni cemse rengi bir araca bindireceklerini biliyordum.
Biliyordum ki dönüşsüz bir gidişti bu.
Ya Ebu Garip’ te aklımı yiyecektim,
Ya öldürülecektim.
Aslında bu ikisinden de korkmuyordum.
Benim korkum:
Orada kadınlarımıza yapılan hayvanlıktı.
Zira bunlar:
İnsana ve insanlığa en uzak,
Hayvana ve hayvanlığa en yakın,
İnsan kılıklı akreptiler!
- Mahluku akrepide tenzih ederim -
hatta daha zehirliydiler..

II

Benim adım “Musa” dedim.
- Seni arıyorduk” dediler.
Ve dediklerim başıma geldi.
Başımda çuval,
Ellerimde zincir araca bindirdiler.
İşgalcilerin işgaline karşı,
Direnişin en pasifini gösteren ben,
Yüzüme çarpan tüfek kabzasının acısını hissetmiyordum.
Çünkü ben o an zikir halindeydim.
Dilimde Rabb’ ı Rahim’ in ismi,
Ve bildiğim ismleri...
Zaten en güzel isimleri O’ nun değil mi?
Bir ara dudaklarıma damlalar düştü!
Önce yağmur sandım,
Sonra öz kanım olduğunu anladım.
Canımda ara ara ağrıyordu.
Ama ben ağlamıyordum!
Zira ben ağlamayı çoktan unutmuştum.
Ailemi öldürdüklerinden beri.
Yani 1991 Körfez krizi isimli işgalden bu yana...

III

Sorgulanacağımı beklemedim desem yalan.
Ama beni sorgulamadılar.
Soğuk suya tutulacağımı sanmıştım,
Elektrikte sallanacağımı,
Pilastik joplarla joplanacağımı sanmıştım,
Ama yapmadılar.
Hayvan bile olamadıkları için,
Daha beterini yaptılar...
Haykırıyordum beni öldürün diye!
Ve haykırıyordu Müslüman kadınlar bizi öldürün diye!
Bizi öldürmüyorlardı..
Bizden intihar bekliyorlardı..
Nitekim biri dayanamayıp başını duvara vura vura,
Kıydı emanet cana..
Ben tarumar yerlerdeydim.
Ayaklarımın yürümeye,
Ellerimin kıpırdanmaya,
Bedenimin kalkmaya takatı yoktu.
Vucudum mosmordu.
Vucudumda yanmış naylonlar cirit atıyordu.
Ama ben ağlamıyordum.
Zira ben ağlamayı bugün bir daha unutmuştum.


IV

Demograsinin küfür melodileri eşliğinde,
Özgürlüğün en zifiri hücresine atıldım.
İnsan hak ve hukukuna riayeten,
Müslümanlığın gözönüne alınıp,
Açlığımı bastırmam için önüme domuz eti kondu;
YEMEDİM!
Susuzluğumu gidermem için Fıransız şarabı verdiler;
İÇMEDİM!
Dinime saygılarından dolayı;
Kutsal kitabımızı kötü yerlere attılar,
İşte o an delirdim! ! !
Tüm irademle sağa sola saldırdım,
Tüm hınçlarıyla tekmeler altında ezildim.
Direndim! Direndim! Direndim!
Arkadaşlar söyledi 3 ay sonra kendime gelmişim
Çeyrek bir insan bile değilim artık
Ve yıllar sonra mahkemeye çıkarıldım;
Adımı doğru söylemediğim için,
Biz kurtarmaya gelen gönüllü kurtarıcıları aldattığım için,
İsyana teşebbüs ve falan filandan...
Beni uzun yılları olan hapse mahkum ettiler.
Şimdi revirdeyim.
Bu arada adım; İSLAM! ! !

Lokman HAMİTOĞLU
 
Lokman Hamitoğlu
 






 

Tarih : 2010-03-19 18:47:09 | Hit: 2103 | Puan: 0