Yalnızken Hüznün Direncinde Dallar

Candan üyemiz gönderdi.

düz ovanın bittiği yerde yaşlı bir söğüt vardı
onun da yaprakları sallanırdı rüzgarla
ama yalnızdı.
öyle yarışırcasına yükselirdi dağın yamacından.
hüzün; onun çok eskiden dost olduğu kelimeydi.
zamana aldırmıyor, doğaya gücenmiyordu
yalnızken 'insan' gibi,
gece gibi hayallere dalıyordu.
yalnızdı;
bu yüzden hiç yaprak dökmedi sonbaharlarda.
 
Ufuk Bayraktar
 






 

Tarih : 2010-03-19 18:42:28 | Hit: 941 | Puan: 0