Sese düşen Renk

Kumru üyemiz gönderdi.

(notaları dans ettirirken bir müzisyen,
elinde fırça,
renklere soyunuyordu ressam.)


duvarlarıma karışalı dökülen imgem
bir meczup misali yakarıştayım
tualime kürt ezgisi
fırçama lazuri bgara
bağırmaktayım.



(kahverengi bir çamur sıvarken tualine ressam,
elinde kaval, içini üflüyordu irlandalı bir müzisyen.)


beni degas balerinleri kovmalı vatanımdan
alıp, beyaza çarmıh etek altlarına.
bir su mavisine üflemeliyim
ses tellerimin şaşkınlığını



(şimdi açsam gövdemin el değmemişliklerini,
seğirtsem tarlası sürülmüş gizem manzaralarına.
sol anahtarının geniş karnında uzansam aklı kıt paletlere.)


bir tabloda küçük memeli bir kadın olmalıyım
keman telini dolayıp saçlarıma,
asılmalıyım bir boyun eşiğinde
goya'da donduğum darağacına.



(şimdi baştan aşağı yüzsem derimi
ve doldursam akustik bir yanılsamayı deri altlarıma.
tirşe yeşilinin dört mevsiminde dokunsam saksafon göbeğine)


beni sözcüklerin renklerinde boğmalı serseriler
siyahın karşı sesinde hadım etmeli duyumlarımı.


beni bir vivaldi vurmalı,
bemole musavi bir sesle
endamı büyük bir viyola çizmeliyim
doğarken kaybettiğim suretime.



(sus pus bir konçertoda ağlarken müzisyen,
dünya resimlerinde yer arıyordu ressam kendine.

kırmızının yeşile bulaştığı ağaç kovuğunda,
dokularını kaybederken ressam,
porteye ilişiyordu kestiği damarlarıyla müzisyen.)



bizi toprak doğurmalı şimdi
renklerin cümlesinde
çığlık çığlığa bağıran,
“do” nun davudiliği ile.

bizi piç bir şarkı bestelemeli yeniden
yaylarına bulaşmış meni kokusununda
yaşama duran
“mor” un fahişeliği ile.
 
Emel Özten
 






 

Tarih : 2010-03-19 16:17:33 | Hit: 1554 | Puan: 0