Küçük Yıldızın Son Baladı - Ahmet Telli

Melisa_K üyemiz gönderdi.

Samanyolu, çobanın peşinden giden bir sürü gibi, göğün yamacına tırmanıyordu.
Sürüdeki en küçüklerden biri, bu gümüşi döngüden ve dinginlikten öteye geçmeyen yolculuklardan bıkmıştı artık.
Huzursuzdu.
Sıkıntının tırnakları, biryerlerini sürekli kanatıyordu.
İşte böyle bir gökgününde, sürüden sessizce ayrıldı.
Evinden kaçan kısa pantolonlu afacan bir coçuğa benziyordu küçük yıldız.
İpinden kopmuş bir uçurtma gibiydi.
Hoplaya zıplaya uzaklaştı sürüden.
Boşluğu ve birbaşınalığı duyumsadı birdenbire.
Arkadaşlarından öğrendiği bir evren türküsünü mırıldanmaya başladı.
Bir yandan da ayrıldığı sürünün, bütün bir ömür, evrenin kıyısında yaşamaya nasıl katlandığını merak ediyordu.
Şaştı kaldı bu işe.
Yıldız aklının hayalsiz olabileceğine inanmak istemiyordu.
Sonra unuttu bütün bunları.
Geleceği geçmişi ve her şeyi...
Ve şöyle düşündü küçük yıldız:

Evren
yalnızlıktan da küçükmüş
Düşlermiş asıl sonsuz olan


Zaman, kar kristalleri gibi ayağına batsa da, yolculuk duygusunun esrikliği gizemli bir tada dönüşüyordu gittikçe.
Saklı vadileri keşfetti küçük yıldız, karadeliklerde dolaştı.
Ateşarabalarına binip manyetik rüzgarlar denizine indi.
Başına belalar açmada gittikçe ustalaşıyordu artık.
Kendine yönelmiş bir tehdit gibiydi.
Asteroidlerin meteor yağmurlarına uğramış bedenleri delik deşikti.
Cüzamlılara benziyorlardı.
\"Ölüm\" dedi küçük yıldız,
\"Ölüm beni cirkinleştirmeden yok olma yollarını öğrenmeliyim\".
Sonra öteki galaksilerin uğuldayan rüzgarlarına yöneldi.
Nebulalar arasından kayarken bir yandanda türküler söylüyordu, yıldız türküleri.

Evren
umutlardan da küçükmüş
Mutsuzluk daha büyükmüş meğer

Küçük yıldız, sönmüş yıldızlar arasından geçerken, terkkettiği sürüyü anımsadı bir ara.
Arkadaşlarını, ışıkışığa neşeli dostlarını düşündü.
Büyücüleri, bilicileri anımsadı. Dönse ömrü uzayacak, hızla yitirdiği ışığını yenileyebilecekti.
Ama oraya dönmeyi bir kez bile aklından geçirmedi.
Işığının, elmas tozları gibi bedeninden dökülmesine aldırmadı.
Çevrenini kendisi yaratmalı, kendisi yok etmeliydi.
O hiçbir zaman sönmüş yıldızlar mezarlığına gömülmeyecekti.
Gerektiğinde kül olup savuracaktı kendini.
Diğer yanda samanyolu küçük yıldızın kaybolduğunu yüzlerce ışık yılı sonra ayrımsadı.
Ama binlerce ışık yılında açtığı keçi yolundan çıkıp ta onu aramaya yanaşmadı.
İmkansızı denemeye kalkmıştı o:

Evren
Sekizinci renge sarınan
Metaforlarmış meğer


Karanlık bölgelerden geçiyordu küçük yıldız, bir ateş böceği kadar kendine yakın, kendine uzaktı.
Kendini evrenin öteki kıyılarına sürükledi sonra.
Yıldızların düş kurdurucu olduklarını ama artık düş de kurmaları gerektiğini duyumsadı.
Yıldızların da ütopyaları olmalıydı.
Ama bir yandan tükeniyordu küçük yıldız.
Hızla, ışık hızıyla tükeniyordu.
Karadelikler onu yutabilir, sönmüş gezegenler kendine çekebilirlerdi.
Büyükbüyüklerinin masallarındaki gibi tehlikeler ortasında kalabilirdi.
Umurunda bile değildi bütün bunlar.
Yaşıyordu, ölümlüydü ve firariydi, hepsi bu...

Tarih : 28 | Hit: 1386 | Puan: 0